Badanie szybkości przewodnictwa nerwowego jest nazywane również elektroneurografią. Jest to jedno z badań stosowanych w neurologii, w celu oceny szybkości przewodnictwa nerwów obwodowych. Badanie jest krótkie i bezbolesne, a pozwala na wykrycie nieprawidłowości w funkcjonowaniu różnych grup nerwów.
Kiedy przeprowadza się badanie szybkości przewodnictwa nerwowego?
Badanie szybkości przewodnictwa nerwowego jest przeprowadzane w diagnostyce wielu chorób neurologicznych. Szczególne zastosowanie ma w przypadku chorób dotykających nerwów obwodowych, czyli takich które znajdują się w kończynach. W takich sytuacjach, badanie te stosuje się nie tylko w celu zdiagnozowania choroby, ale również później, podczas oceny skutków leczenia lub rozwoju choroby. Jedną z chorób, w potwierdzaniu której przeprowadza się elektroneurografię jest miastenia. Badanie podczas tej, jak i innych chorób, pozwala na określenie stopnia zaburzeń przewodnictwa nerwowego. Wskazaniem, które decyduje o konieczności przeprowadzenia badania tego typu jest podejrzenie uszkodzenia nerwów obwodowych. W późniejszych etapach, dzięki temu badaniu możliwe jest określenie, czy uszkodzenia nerwów cofają się czy narastają.
Zobacz także: USG nerwów obwodowych – opis i przebieg badania
Jak się przygotować do badania?
Przed badaniem szybkości przewodnictwa nerwowego konieczne jest dokładne umycie tych części ciała, do których podczas badania będą przymocowywane elektrody. Poza tym, nie należy tych miejsc smarować żadnymi kremami czy maściami, ponieważ utrudni to, a nawet uniemożliwi przyklejenie elektrod. Jeżeli badana jest osoba, która leczy się na miastenię, prawdopodobnie zalecane będzie niezażywanie w dniu badania przyjmowanych zwykle leków. Poza tym, przed badaniem trzeba poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach, przewlekłych chorobach, na które pacjent cierpi, a także skłonności do krwawień. Badanie nie wiąże się z ryzykiem żadnych powikłań, jest w pełni bezpieczne i może być przeprowadzane u kobiet w ciąży. Na badanie warto zabrać ze sobą dokumentację medyczną i wyniki poprzednio wykonywanych badań.
Jak przebiega badanie?
Podczas badania szybkości przewodnictwa nerwowego pacjent leży na kozetce w gabinecie lekarskim. Bardzo istotna jest temperatura, która panuje w pomieszczeniu – powinna ona wynosić około 22 – 26 ⁰C. Badana osoba powinna leżeć w miarę nieruchomo i starać się rozluźnić mięśnie. Przed rozpoczęciem badania do ciała pacjenta mocuje się elektrody. Zwykle stosuje się elektrody igłowe albo powierzchniowe. W przypadku stosowania elektrod powierzchniowych konieczne jest przemycie skóry alkoholem, tak aby skóra nie była tłusta, a elektrody dobrze się na niej trzymały. Po oczyszczeniu skóry elektrody są umieszczane na ciele pacjenta i zabezpieczane za pomocą opasek mocujących. Badanie polega na pobudzaniu nerwu za pomocą jednej elektrody, a następnie odebraniu impulsu przed drugą elektrodę. Elektroda, która odbiera sygnał, tak zwana odbiorcza, jest połączona z aparaturą, która przetwarza otrzymane informacje. Analizuje się między innymi amplitudę odebranego impulsu oraz czas, w jakim uzyskano odpowiedź. Znając drogę pomiędzy elektrodą pobudzającą a odbiorczą w łatwy sposób oblicza się szybkość z jaką impuls nerwowy przebiega określoną drogę.
Badanie szybkości przewodnictwa nerwowego trwa kilka – kilkanaście minut i nie powinno powodować bólu. Jeżeli jednak podczas badania u pacjenta wystąpią jakiekolwiek dolegliwości, na przykład ból badanej kończyny, konieczne jest natychmiastowe zgłoszenie tego faktu lekarzowi przeprowadzającemu badanie.
