Kiła jest chorobą, które wbrew pozorom wciąż występuje dość często. Jest to choroba wywoływana przez krętki kiły. Kiła najczęściej jest przenoszona drogą płciową, jednak możliwe jest również zakażenie chorobą dziecka podczas porodu, jeżeli matka jest chora. Kiłą można zarazić się również przez kontakt z zakażoną krwią. Niezwykle ważne jest żeby wykryć kiłę na wczesnym etapie, ponieważ wtedy jest ona całkowicie wyleczalna. Do zdiagnozowania kiły bardzo często stosuje się badanie serologiczne kiły.
Kiedy zaleca się przeprowadzenie badania serologicznego kiły?
Badanie serologiczne w kierunku kiły przeprowadza się, gdy zachodzi podejrzenie zakażenia kiłą. Choroba ta daje różne objawy, w zależności od stadium zaawansowania. W pierwszym stadium, czyli do dziewiątego tygodnia po zakażeniu, najczęstszy objaw zakażenia to twardy naciek, który pojawia się w miejscu, w którym doszło do wniknięcia krętków. Naciek ujawnia się najczęściej około 3 – 4 tygodni po zakażeniu i z czasem ulega owrzodzeniu. Dodatkowo powiększają się węzły chłonne, które występują w pobliżu miejsca zakażenia. Wrzód spowodowany kiłą można rozpoznać po tym, że jest on twardy, okrągły i ma równe brzegi. Naciek znika samoistnie po kilkunastu dniach i najczęściej pomiędzy pierwszym, a drugim stadium choroby występuje okres bezobjawowy. Drugi okres trwa od 9 miesięcy do 2 lat po zakażeniu krętkami. W tym czasie może się pojawiać wysypka w postaci różowych, drobnych plamek. U niektórych osób pojawiają się również innego typu krosty i grudki, które występują na skórze lub błonach śluzowych. Poza tym, często spotykane na tym stadium choroby są takie dolegliwości jak bielactwo kiłowe, kiłowe zapalenie gardła oraz łysienie kiłowe. Pierwsze dwa stadia choroby określa się jako kiłę wczesną i można ją na tym etapie wyleczyć. W trzecim stadium choroby dochodzi do zmian zachodzących w narządach wewnętrznych, najczęściej w układzie nerwowym oraz układzie sercowo – naczyniowym.
Na czym polega badanie?
Badanie serologiczne polega na oznaczeniu przeciwciał, które są wydzielane w organizmie w celu unieszkodliwienia krętka bladego, czyli bakterii, która wywołuje kiłę. Jeżeli we krwi pacjenta wykryje się antygeny skierowane przeciwko patogenom, które wywołują chorobę, można potwierdzić występowanie kiły. Aby zdiagnozować kiłę stosowane są dwie metody: nieswoista oraz swoista. W metodzie nieswoistej jako antygen stosowany jest antygen pozyskiwany z serca wołu. Jest on bardzo podobny do antygenu krętka, w związku z czym reaguje z przeciwciałami przeciwkrętkowymi tak samo jak antygen krętka. Nieswoiste odczyny nazywane są również flokulacyjnymi lub kłaczkującymi i należą do nich odczyny VDRL, RPR oraz USR. W przypadku, gdy w krwi badanej osoby występują przeciwciała, są one wiązane z antygenami, co skutkuje wytrąceniem się w badanej próbce krwi specyficznych kłaczków. Jeżeli chodzi o metody swoiste, to wykorzystuje się prawdziwe antygeny krętkowe. Odczyny swoiste są oznaczane symbolami TPI, EIA, TPHA, FTA oraz FTA – ABS. Samo badanie polega na pobraniu od pacjenta krwi, a następnie próbka jest oddawana do analizy.
Jak się przygotować do badania serologicznego i czy wiąże się ono z jakimiś powikłaniami?
Do badania serologicznego w kierunku kiły nie trzeba się przygotowywać. Badanie nie jest obciążone ryzykiem powikłań ani komplikacji i, o ile jest prawidłowo przeprowadzane (zachowane są zasady higieny), nie wiąże się z żadnymi skutkami ubocznymi. W związku z pobraniem krwi może się pojawić niewielki krwiak lub krwawienie w miejscu, gdzie było wykonywane wkłucie. Przed badaniem należy zgłosić lekarzowi jeżeli cierpi się na obniżoną krzepliwość krwi. Należy również wskazać osobę, z którą odbyło się stosunek seksualny, podczas którego mogło dojść do zakażenia kiłą.
