Jedną z najmniej przyjemnych chorób dermatologicznych jest łuszczyca skóry. Pomimo tego, że w dzisiejszych czasach medycyna jest na bardzo wysokim poziomie, to jednak ta patologia skórna nadal pozostaje niewyleczalna całkowicie. Pomimo tego, że dolegliwość ta nie jest w żaden sposób zaraźliwa to bardzo wiele osób obawia się bezpośredniego kontaktu z osobami, które są tą chorobą dotknięte.
Jak do tej pory nie udało określić się przyczyny powstawania tej choroby. Istnieje oczywiście bardzo wiele hipotez, ale żadna z nich nie ma poparcia w konkretnych badaniach naukowych. Najbliżej prawdy jest stwierdzenie, że choroba ta może być autoimmunologiczna co oznacza, że organizm z jakiś bliżej nieokreślonych przyczyn sam niszczy swoje tkanki. Istnieje też przekonanie, że łuszczyca może być chorobą genetyczną przenoszoną na kolejne pokolenia, co częściowo znajduje potwierdzenie, ponieważ część dzieci, których jeden z rodziców choruje, również wykazuje objawy łuszczycy.
Według statystyk z ostatnich lat, choroba ta może ujawniać się już od wieku dziecięcego (od około 10 lat). Jeszcze kilkadziesiąt lat temu łuszczyca atakowała maksymalnie do 40 roku życia, ale w efekcie przyjmowania coraz to nowocześniejszych leków na choroby serca czy depresję, łuszczyca może atakować nawet osoby po 70 roku życia. Stwierdzono również, że łuszczyca może wystąpić po raz pierwszy po infekcjach bakteryjnych lub wirusowych np. grypa.
Łuszczyca skóry – Objawy
Zmiany naskórne spowodowane łuszczycą najczęściej pojawiają się w okolicach kolan, dłoni, stóp, pośladków, łokci czy na głowie. Przybierają one formę ciemnoczerwonych, okrągłych i płaskich grudek. Są oczywiście nie do przeoczenia, ponieważ dosyć mocno wyróżniają się na tle skóry, a ich rozmiar po pewnym czasie może osiągać już dobrych kilka centymetrów. W wielu przypadkach zmiany skórne obejmują też wystąpienie srebrzystej łuski, która nawarstwia się w wyniku zrogowacenia. Mowa tutaj o tzw. blaszce łuszczycowej. Do innych objawów stanowiących podstawę w diagnozie łuszczycy należą między innymi: objaw Nikolskiego, objaw Koebnera oraz objaw Auspitza. Ten pierwszy polega na pojawiania się krwi na powierzchni uszkodzonej skóry. Objaw Koebnera charakteryzuje się powstawaniem zmian łuszczycowych w miejscach, w których nie były wcześniej obserwowane, a które to miejsca zostały nawet lekko uszkodzone mechanicznie (np. zdarty naskórek). Zmiany te pojawiają się zazwyczaj od tygodnia do dwóch od momentu uszkodzenia naskórka. Objaw Koebnera towarzyszy też takim chorobom jak liszaj płaski czy mięczak zakaźny. Do objawów łuszczycy zaliczyć też można jej paznokciową odmianę, którą specjaliści nazywają objawem naparstkowania. Polega to na ogólnym osłabieniu struktury płytki paznokcia, na jej łamliwości, rozwarstwianiu się oraz na zmianie koloru na wyblakły żółty. Czasem pojawiają się też na niej drobne wgłębienia.
Leczenie łuszczycy skóry oraz łagodzenie objawów
Jedną z podstawowych metod leczenia łuszczycy jest fototerapia z użyciem lamp emitujących promieniowanie UVA. Lekarze przed naświetlaniem skóry zalecają przyjęcie leków światłouczulających, które dodatkowo poprawiają efekty kuracji. Czas jej trwania wynosi zazwyczaj od 1,5 do 2 miesięcy przy częstotliwości zabiegów około 3 razy w tygodniu. W przypadku braku efektów w tej terapii choremu przepisuje się lekarstwa oddziałujące na układ odpornościowy np. retinoidy. Również bardzo często w leczeniu łuszczycy używa się maści, które w pierwszej fazie pozwalają pozbyć się łuski, a następnie oddziałują na chorą skórę. Do środków tych zaliczyć można cygnolinę, kwas salicylowy czy różnego rodzaju pochodne witaminy D.
Leczenie choroby jaką jest łuszczyca polega również na łagodzeniu jej objawów poprzez zmianę tryby życia oraz nawyków żywieniowych. Jeżeli chodzi o dietę to powinno znajdować się w niej dużo witaminy D oraz kwasów omega 3. Zrezygnować natomiast trzeba z mięsa wieprzowego, kawy, miodu oraz warzyw strączkowych. Dobrym rozwiązaniem jest również rzucenia palenia i abstynencja alkoholowa.
