Angioskopia to inwazyjne badanie, podczas którego obserwuje się wnętrze naczyń wieńcowych. Badanie jest stosowane w celu diagnostyki nieprawidłowości w budowie naczyń wieńcowych, a także do wykrywania blaszek miażdżycowych i oceny ich rozległości i wielkości. Poza tym, angioskopia pozwala na wykrycie skrzeplin występujących w naczyniach. Ograniczeniem angioskopii jest to, że badanie tego typu pozwala jedynie na badanie naczyń krwionośnych o dużej średnicy.
Kiedy zaleca się przeprowadzenie angioskopii?
Wskazaniem do przeprowadzenia angioskopii jest podejrzenie, że w naczyniach krwionośnych pacjenta występują skrzepy, blaszki miażdżycowe lub inne nieprawidłowości. Badanie tego typu pozwala na wykrycie chorób naczyń wieńcowych, które objawiają się zmienioną strukturą powierzchniową naczyń krwionośnych, zwężeniem naczyń krwionośnych, a także zwiększeniem połyskliwości naczyń. Angioskopia pozwala również na obserwację koloru blaszek miażdżycowych, z którego można wnioskować o chorobie, na którą cierpi badany pacjent. Przykładowo, jeżeli blaszki miażdżycowe są żółte, można podejrzewać zmniejszoną drożność naczyń krwionośnych, co wpływa na nieprawidłowe krążenie krwi. Badanie naczyń krwionośnych przeprowadza się również po angioplastyce naczyń, w celu skontrolowania efektów leczenia i wykrycia ewentualnego nawracającego zwężenia naczyń.
Jak przebiega angioskopia?
Przed badaniem przeprowadza się wywiad lekarski, podczas którego należy poinformować lekarza o wszelkich dolegliwościach, przyjmowanych lekach oraz przebytych chorobach i operacjach, zwłaszcza jeśli dotyczyły one naczyń krwionośnych.
Podczas angioskopii wykorzystywany jest specjalny podwójny endoskop. Zewnętrzna średnica endoskopu wynosi 1,5 mm, natomiast we wnętrzu środkowego cewnika znajdują się włókna optyczne oraz kanał, dzięki któremu możliwe jest wpuszczenie powietrza do balonika zamocowanego na końcu cewnika. Czasami balonik napełnia się mieszaniną środka kontrastowego oraz soli, co pozwala na dokładne obejrzenie miejsc, w których występują niedrożności naczyń wieńcowych. Na końcu cewnika znajduje się również kamera, za pomocą której kontroluje się naczynia wieńcowe.
Endoskop jest wprowadzany do naczynia krwionośnego przez skórę pacjenta. Miejsce nacięcia jest uprzednio dokładnie dezynfekowane poprzez przemycie wacikiem nasączonym specjalnym środkiem odkażającym lub alkoholem. Po wprowadzeniu endoskopu, za pomocą specjalnej rurki, usuwane są pęcherzyki powietrza znajdujące się w cewniku. Następnie cewnik wypełnia się płynem i nadmuchuje się balonik, który znajduje się na końcu endoskopu. Podczas badania należy oczyścić naczynia wieńcowe z krwi, tak aby nie zasłaniała ona zmian jakie mogą występować na ścianach naczyń. Jeżeli w naczyniu krwionośnym znajdują się skrzepy, trzeba uważać, aby te nie oderwały się one od ścian naczynia i nie popłynęły wraz z krwią do naczyń o mniejszej średnicy, które mogłyby zostać zatkane. Mogłoby to doprowadzić do różnych powikłań, a nawet zawału mięśnia sercowego. Po badaniu niezbędne jest zamknięcie naczyń krwionośnych.
Jakie powikłania mogą wystąpić po angioskopii?
Ze względu na to, że angioskopia jest badaniem inwazyjnym, wiąże się z pewnym ryzykiem powikłań. Mniej groźne powikłania to między innymi obrzęk w miejscu nacięcia skóry, krwawienie lub zakażenie. U niektórych pacjentów może pojawić się reakcja uczuleniowa na kontrast stosowany podczas badania. Rzadko dochodzi do poważniejszych powikłań, takich jak zawał serca, udar, uszkodzenie naczyń krwionośnych czy uszkodzenie nerek.
Alternatywą do angioskopii jest badanie ultrasonograficzne naczyń. Zaletą USG jest to, że jest to badanie nieinwazyjne, jednak jest mniej czułe i daje mniej dokładne wyniki niż angioskopia. Z drugiej strony, USG pozwala na badanie naczyń wieńcowych o mniejszej średnicy, co jest niemożliwe za pomocą angiografii.
