Interferon to białko, które naturalnie występuje w organizmie człowieka. Jego zadaniem jest pobudzenie organizmu do walki z różnego rodzaju patogenami. Z tego powodu naukowcy postanowili zacząć go produkować jako lek. Na czym zatem polega kuracja interferonem w SM?
Kuracja interferonem alfa
Interferon alfa wykorzystywany jest do walki z wirusowym zapaleniem wątroby typu B (WZW B) oraz C (WZW C), a także nowotworów krwi i układu chłonnego.
Kuracja interferonem beta
To podstawowy lek wykorzystywany w leczeniu ustępująco – nawracającej oraz wtórnie postępującej postaci stwardnienia rozsianego. Dokładne działanie interferonu nie jest znane, w leczeniu SM jego zadaniem jest spowolnienie rozwoju choroby oraz zmniejszenie ilości i częstotliwości rzutów.
Leki zawierające interferon beta i sposoby podawania
Najczęściej interferon beta – 1a podawany jest w postaci zastrzyków: domięśniowo, raz w tygodniu (nazwa handlowa – AVONEX), podskórnie, 3 razy w tygodniu (nazwa handlowa – REBIF). Natomiast interferon beta-1b podawany jest podskórnie, co 2 dzień (tutaj wyróżniamy 2 leki: nazwa handlowa BETAFERON oraz EXTAVIA).
Kwalifikacja chorych do terapii stwardnienia rozsianego w ramach programów lekowych
By rozpocząć leczenie SM interferonem beta należy mieć rozpoznaną postać rzutową SM (kryteria diagnostyczne McDonalda z 2010 roku) oraz badanie rezonansem magnetycznym (MRI) przed i po podaniu kontrastu. W przypadku rozpoznania postaci rzutowej stwardnienia rozsianego, do programu kwalifikuje wystąpienie minimum 1 rzutu klinicznego albo co najmniej 1 nowe ognisko GD+ w okresie 12 miesięcy przed kwalifikacją. Lekarz kwalifikuje objawy i w ten sposób chory uzyskuje co najmniej 10 punktów według punktowego systemu kwalifikacji. Potrzebna jest także pisemna deklaracja współpracy przy realizacji programu ze strony pielęgniarki. Wszystkie kryteria kwalifikacji muszą być spełnione łącznie.
Interferon typu beta – skutki uboczne
Leczenie interferonami nosie ze sobą wiele skutków ubocznych. Na samym początku leczenia organizm chorego reaguje na podanie leku objawami podobnymi do grypy (wysoka temperatura, dreszcze, katar, bóle mięśni i głowy). W miejscu iniekcji pojawia się także odczyn alergiczny (skóra jest zaczerwieniona i swędzi). W trakcie trwania terapii temperatura po podaniu leku powinna się zmniejszać, aż do całkowitego jej braku. Odczyny alergiczne zmniejszają się, jednak nie ustępują zupełnie. Innymi skutkami ubocznymi pojawiającymi się w trakcie leczenia mogą być: wypadające włosy, zmniejszenie lub zwiększenie masy ciała, bóle pleców, ucha, a także zwiększona podatność na infekcje. Lek nie pozostaje też obojętny dla pracy wątroby i tarczycy. Utrzymujące się działania niepożądane są jednym z czynników pozwalającym zmienić lek.
Czytaj inne artykuły o SM:
