Zespół Williamsa, inaczej WMS, zespół Williamsa-Beurena lub monosomia 7q11.23, jest rzadko występującym zaburzeniem genetycznym. Niekiedy określa się dzieci z tą przypadłością jako elfie, gdyż wyróżnia je niski wzrost oraz twarz przypominająca z wyglądu te baśniowe stworzenia.

Niski wzrost przy tej dolegliwości jest charakterystyczny w wieku młodzieńczym i dorosłym, Wyróżniający wygląd twarzy staje się coraz bardziej widoczny wraz z wiekiem, występuje również niedorozwój intelektualny.

Epidemiologia

Zaburzenie, jakim jest zespół Williamsa, stwierdzane jest u 1 na 20 000 żywo urodzonych dzieci.

Przyczyny zaburzenia

To rzadkie zaburzenie genetyczne powodowane jest przez wystąpienie mikrodelecji w sąsiedztwie chromosomu 7. Nie jest to choroba dziedziczna. Do mutacji dochodzi spontanicznie i nie jest ona przekazywana wraz z materiałem genetycznym rodziców.

Objawy zespołu Williamsa

  • dysmorfizm twarzy — grube i duże wargi, zaokrąglenie twarzy, krótkie szpary powiekowe, pełne policzki, obrzęk oczu, zmarszczka nakątna, szeroki i płaski nos z okrągłym czubkiem, szerokie brwi, mała żuchwa, odstające uszy, nieprawidłowo rozwinięte uzębienie,
  • niepełnosprawność intelektualna — koordynacja wzrokowo-ruchowa na kiepskim poziomie, zaburzenia psychiczne,
  • inne wady — defekty szkliwa, zez, zaburzenia hormonalne, próchnica, refluks żołądkowo-przełykowy, zaparcia,
  • wady mięśniowo-szkieletowe — hipotonia, niezgrabny chód, lejkowata klatka piersiowa, skrzywienie kręgosłupa,
  • wady sercowo-naczyniowe — zwęrzenie tętnic nerkowych, kłopoty z przepływem krwi pomiędzy komorami a płucami, zwężenie aorty,
  • idiopatyczna hiperkalcemia w okresie niemowlęcym, w jej konsekwencji dochodzi do postępu nefrokalcynozy,
  • specyficzny typ osobowości, który nazwa się określeniem „coctail party manner” – oznacza to osobę bardzo gadatliwą i towarzyską, przyjaźnie nastawioną do otoczenia, jednocześnie bardzo wrażliwą na nadmierny hałas, mogącą się łatwo rozpraszać.

Diagnostyka i różnicowanie zespołu Williamsa

Aby stwierdzić zespół Williamsa konieczne jest wykonanie badań genetycznych, które dadzą możliwość potwierdzenia, że u dziecka występuje hemizygotyczna zmiana submikroskopowa chromosomu 7. Schorzenie można stwierdzić również, wykonując odpowiedni test prenatalny.

Jednym z elementów diagnostyki jest różnicowanie z innymi schorzeniami. Zadaniem lekarza jest wykluczenie, chorób, które mogą dawać podobny obraz kliniczny do zespołu Williamsa. Wykluczyć należy:

  • zespół Kabuki,
  • zespół Smitha-Magenisa,
  • zespół Noonan,
  • Opitza-Kaveggii (FG),
  • kruchego chromosomu X,
  • Coffina-Lowry’ego,
  • alkoholowy zespół płodowy (FAS).

Zobacz także: Zespół Kabuki – co warto wiedzieć o tej rzadkiej chorobie genetycznej?

Leczenie zespołu Williamsa

Wystąpienie u dziecka zespołu Williamsa wiąże się z koniecznością odbywania regularnych wizyt w licznych poradniach specjalistycznych. Stan zdrowia osób, z tą przypadłością powinien być na bieżąco kontrolowany. Badania w poradniach kardiologicznych oraz genetycznych, muszą odbywać się w określonych odstępach czasu.

To, z pomocy jakich poradni będziemy regularnie korzystać, jeśli u naszego dziecka wystąpi zespół Williamsa, uzależnione jest od objawów, jakie u niego się pojawią. Najczęściej leczenie i terapie tego zespołu podejmowane są w poradniach: kardiologicznej, ortopedycznej, neurologicznej, gastrologicznej, ortodontycznej, dietetycznej, diabetologicznej, endokrynologicznej, psychologicznej, urologicznej i nefrologicznej.

Dzieci oraz rodzice muszą korzystać z pomocy wielu poradni jednocześnie, zwykle koniecznością jest rezygnacja jednego z rodziców z pracy zawodowej i poświęcenie się opiece nad dzieckiem. Leki podaje się wedle wskazań konkretnego organizmu. Ważnym elementem leczenia jest również dieta — lekkostrawna i z niskim poziomem wapnia oraz ogólnie pojęty zdrowy tryb życia.

Zespół Williamsa rokowania

Jak wskazują statystyki, osoby z zespołem Williamsa żyją krócej od tych zdrowych. W wielu przypadkach w młodym wieku dochodzi np. do zwapnienia naczyń, tak więc rozmaite dolegliwości zdrowotne mogą prowadzić do skrócenia długości życia.

Trzeba się również liczyć z wysokim prawdopodobieństwem wystąpienia upośledzenia umysłowego, które pojawia się u większości chorych z tym zespołem. Niektóre osoby dorosłe z zespołem Williamsa są w stanie zdobyć wykształcenie i pracować, funkcjonować samodzielnie i mieszkać bez opiekuna.

W tej chorobie występuje zdecydowanie większe narażenie na urazy w różnego rodzaju wypadkach, jak również na rozwój rozmaitych schorzeń. Z tego powodu średnia długość życia osób z zespołem Williamsa jest o 10-20 lat krótsza niżeli u zdrowych rówieśników.

Czytaj również: Płodowy zespół alkoholowy – problemy zafundowane przez matkę

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj