Nazw schorzenia jest co najmniej kilka od choroby bostońskiej, przez bostonkę po wirus bostoński. Jest to więc infekcja na tle wirusowym, która dotyka najpowszechniej dzieci. Jej cechą charakterystyczną jest wyróżniająca wysypka, łatwa do rozpoznania dla specjalisty. Skąd nazwa schorzenia zespolona z miejscowością? Otóż ma to związek z epidemią, która miała miejsce właśnie w Bostonie.
Choroba bostońska – co to takiego?
Dość powszechne jest stawianie błędnego rozpoznania. Choroba bostońska bywa bowiem mylona z ospą wietrzną, gdyż zarówno w jednej, jak i drugiej przypadłości występuje wysypka. Bostonka z pewnością nie należy do przyjemnych – odmiennie niż w przypadku ospy spowodowana jest przez oddziaływanie wirusów Coxsackie, zaliczanych do grupy enterowirusów.
Specjaliści często określają chorobę bostońską enterowirusowym pęcherzykowym zapaleniem z wypryskiem, wysypką pęcherzykową lub najprościej chorobą stóp, rąk i ust. Schorzenie pojawia się najpowszechniej w grupie wiekowej dzieci, jednak możliwe jest jej uaktywnienie się również u osób dorosłych. Inkubacja wirusa pochłania od 3 do 6 dni, po tym czasie możliwe staje się zaobserwowanie pierwszych objawów.
Główną formą zakażenia jest droga kropelkowa, najpowszechniej w okresie lata oraz jesieni. Jako drugie źródło infekcji wymieniany jest stolec — dziecko, które było w toalecie, nie umyło rąk, a następnie dotyka przedmiotów, które inne osoby mogą brać do buzi. W przypadku, więc gdy w otoczeniu dziecka zdiagnozowany zostanie pojedynczy przypadek bostonki, zapobieganie jej rozprzestrzenianiu powinno opierać się na zachowaniu możliwie jak najwyższego poziomu higieny dzieci. Co w niektórych przypadkach może być kłopotliwe.
Objawy choroby bostońskiej u dzieci
Bostonka zaczyna się ujawniać najwcześniej po upływie 3 dni od zakażenia. Początkowe objawy są niespecyficzne i nie skłaniają najczęściej rodziców do podejrzewania takiego schorzenia:
- Ból gardła,
- Zmęczenie,
- Brak apetytu,
- Podwyższona temperatura ciała – 38-39 stopni,
- Pogorszone samopoczucie,
- Niekiedy nudności, wymioty i biegunki.
W kolejnym etapie uwidacznia się wysypka bostońska. Zgodnie z nomenklaturą medyczną ma ona łososiowy kolor i postać grudek oraz plamek. Ich średnica wynosi około 1 centymetra, nie swędzą (inaczej jak w przypadku ospy), pojawiają się głównie na twarzy i w górnej części klatki piersiowej. Charakterystyczna wysypka uwidacznia się najpowszechniej po 2-3 dniach gorączkowania. Następnie temperatura powoli ustępuje. Choroba Bostońska wyróżnia się samoograniczającym się charakterem – jej objawy ustępują samoistnie po upływie około 7 dni.
Zobacz także: Enterowirusy sprawcami większości sezonowych zachorowań
Najpowszechniej chorobę spotyka się u dzieci poniżej 10 roku życia, jednak może pojawić się również u osób dorosłych. Jednak u młodszych ma zdecydowanie lżejszy przebieg.
Choroba bostońska przyczyny
Bostonka wywoływana jest przez wirus Coxsackie. Jest on również odpowiedzialny za anginę, przeziębienie, zapalenie trzustki czy biegunki. Zwykle do przeniesienia infekcji dochodzi drogą kropelkową w czasie kichania lub kaszlu. Może mieć również związek ze zbyt niskim poziomem higieny osobistej u dzieci i być przenoszona z resztkami kału, na nieumytych rękach po skorzystaniu z toalety.
Bostonka i ospa – różnice
Dość często zdarzają się przypadki mylenia ze sobą tych dwóch jednostek chorobowych. Pierwszą różnicą pomiędzy nimi jest umiejscowienie wysypki. W przypadku wirusa bostońskiego zmiany pojawiają się na twarzy, górnej części klatki piersiowej, w jamie ustnej i na dłoniach i stopach. Ospa może eksponować się, zależnie od swojego nasilenia, niemal na całym ciele, powszechne jest zajmowanie owłosionej skóry głowy czy tułowia, pośladków, pachwin i nóg.
Kolejna różnica pojawia się w odczuwaniu schorzenia. Ospa jest niezwykle uporczywa, gdyż powoduje silny świąd. Nawet jeśli udaje nam się wytłumaczyć dziecku, aby nie drapało się w ciągu dnia i jest ono w stanie znieść ten objaw, to zwykle rozdrapuje zmiany przez sen. Wysypka bostońska nie swędzi.
Zmiany na skórze przy ospie są okrągłe, pęcherzykowe, po ich pęknięciu pojawiają się strupki. W wysypce bostońskiej pęcherzyki są podłużne i umiejscowione na czerwony podłożu, dodatkowo mogą również pojawić się plamki i grudki.
Jak diagnozuje się chorobę bostońską?
Najpowszechniej postawienie diagnozy opiera się na wizualnej ocenie pacjenta, przeprowadzeniu badania fizykalnego oraz wywiadu. Istnieją badania laboratoryjne pozwalające na stwierdzenie wirusa bostońskiego, jednak ich koszt jest wysoki, w związku z czym wykonuje się je jedynie w celach naukowych. Nie stanowią konieczności w rozpoznaniu schorzenia.
Choroba bostońska leczenie
Z uwagi, iż choroba bostońska jest schorzeniem o podłożu wirusowym, nie wymaga specjalnych procedur medycznych. Leczenie ma charakter objawowy. Gdy dziecko gorączkuje, podaje się leki obniżające temperaturę – paracetamol, niesteroidowe leki przeciwzapalne. Gdy zmiany w jamie ustnej sprawiają ból i utrudniają jedzenie oraz picie podaje się leki o działaniu przeciwbólowym.
Dodatkowo zalecane jest odkażanie pęcherzyków. W tym celu wykorzystuje się barwniki antyseptyczne, antybiotyki, puder wysuszający lub fiolet gencjanowy. W leczeniu bostonki nie stosuje się antybiotykoterapii ani terapii lekami steroidowymi.
Wskazane jest, aby dzieci chore na bostonkę możliwie jak najwięcej odpoczywały, przyjmowały witaminę A2 oraz piły dużo chłodnych płynów. W przypadku ciężkiego przebiegu schorzenia konieczna jest wizyta u lekarza w celu dobrania sposobu leczenia i właściwych leków.
Bostonka nie powoduje rozwoju odporności na całe życie. Można zachorować powtórnie i za każdym razem będzie miała inny przebieg. Jest ona bowiem wywoływana przez różne wirusy.
Czytaj również: Objawy choroby bostońskiej u dzieci
