Choroby demielinizacyjne biorące się z patologicznego rozpadu osłonek mielinowych układu nerwowego występują wskutek niedokrwienia i niedotlenienia, szkodliwego działania toksyn oraz niedoborów pewnych substancji. Dzieli się je na dwie grupy, w zależności od tego, czy do procesu dochodzi w układzie obwodowym czy ośrodkowym.
Choroby demielinizacyjne układu ośrodkowego to: stwardnienie rozsiane oraz rzadziej spotykane choroby siostrzane (np. stwardnienie rozlane), choroby Devica i Schindlera, zapalenie rdzenia kręgowego i nerwów wzrokowych, wieloogniskowa leukoencefalopatia, mielinowa środkowa mostu, stwardniające lub rozsiane zapalenie mózgu i ostre rozsiane zapalenie rdzenia kręgowego.
Choroby demielinizacyjne układu obwodowego natomiast to: neuropatia obwodowa, zespół Guillaina-Barrego i przewlekła zapalna poliradiokuloneuropatia demielinizacyjna.
Choroby demielinizacyjne – objawy
Źródła chorób demielinizacyjnych nie udało się jednoznacznie określić, bierze się pod uwagę zarówno przyczyny genetyczne, zakaźne, środowiskowe, jak i autoimmunologiczne. Czasem nie da się ustalić przyczyny. W grupie tych chorób są schorzenia o dające różne objawy, niektóre nie mają nawet szczególnych cech charakterystycznych. Choroba Devica objawia się uszkodzeniem widzenia w jednym oku (czasem całkowita). Inne choroby ośrodkowego układu nerwowego dają objawy podobne do tych, jakie obserwuje się przy udarze mózgu. Stwardnienie rozsiane charakteryzuje się zaś kłopotami z wykonywaniem celowych ruchów, niedowładem kończyn czy zaburzeniami mowy i równowagi.
Choroby demielinizacyjne – leczenie
Wszystko zależy od choroby, jednak w wielu przypadkach chorób demielinizacyjnych leczenie jest bardzo utrudnione. W przypadku stwardnienia rozsianego dotychczas nie udało się opracować skutecznej metody. Zwykle terapia polega na walce z objawami i ich minimalizowaniu oraz zapobieganiu ich rozwojowi. W chorobie Devica również nie opracowano skutecznego leczenia.
Zobacz także: Ból nóg w stwardnieniu rozsianym
